اثربخشی برنامه آموزش حل تعارض گروهی بر کفایت اجتماعی و نشانگان همراه در کودکان با اختلال نقص توجه – بیش فعالی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی برنامه ی آموزش حل تعارض گروهی بر کفایت اجتماعی و نشانگان همراه در کودکان با اختلال نقص توجه – بیش فعالی بوده است. روش تحقیق آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری بوده است. بدین منظور از میان دانش آموزان پسر پایه ی پنجم و ششم ابتدایی با اختلال نقص توجه – بیش فعالی ، نمونه ای شامل 30 دانش آموز انتخاب و به صورت کاملاً تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شد. از پرسشنامه ی علائم مرضی کودکان ویراست چهارم ( csi – 4) ، (فرم والدین) و پرسشنامه کفایت اجتماعی فلنر ( فرم دانش آموز) ، به منظور ارزیابی پیش و پس از آزمون و آزمون پیگیری استفاده شد. برنامه حل تعارض گروهی به مدت 12 جلسه برای آزمودنی های گروه آزمایش اجرا شد . نتایج تحلیل واریانس مختلط نشان داد که برنامه ی آموزش حل تعارض گروهی با اندازه اثر 598/0 بر نمره کلی کفایت اجتماعی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل و اندازه اثر 413/0 بر نمره مولفه شناختی ، 601/0 بر نمره مولفه رفتاری 296/0 بر نمره مولفه هیجانی و 344/0 بر نمره مولفه انگیزشی موجب افزایش کفایت اجتماعی در کودکان با اختلال نقص توجه - بیش فعالی شده است. همچنین نتایج نشان داد که این برنامه با اندازه اثر 472/0 بر نمره کلی نشانگان و 260/0 بر نمره نقص توجه 454/0 بر نمره بیش فعالی و 268/0 بر نمره تکانش گری موجب کاهش نمرات نشانگان نقص توجه – بیش فعالی در گروه آزمایش شده است. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد برنامه آموزش حل تعارض گروهی بر افزایش کفایت اجتماعی و همچنین کاهش نشانگان همراه در کودکان با اختلال نقص توجه – بیش فعالی موثر بوده است. واژگان کلیدی : حل تعارض، کفایت اجتماعی ، اختلال نقص توجه – بیش فعالی